Сівая легенда — Частка III
«І калі жонка засталася ўдавой без дзяцей,
што мацуюць дом, — дай ёй па сэрцу ладу на час
кароткі, дабы не паклаў бог канца і мяжы дому
і роду мёртвага… Але не для ворага дай, бо
пракляне цябе зямля, і дом, і народ твой».
Старажытны закон
Познім вечарам гэтага дня я стаяў на вахце ля дзвярэй замкнёнай бібліятэкі. Гэты загад даў мне сам Раман. Пані Любка дабілася праз Лаўра размовы з гаспадаром і хутка павінна была прыйсці. А вартаваць іх павінен быў я, і я сцяміў, што яны не хочуць, каб пра гэта ведаў нехта са сваіх.
Дзверы былі прычынены няшчыльна, і мне можна было бачыць цёмны дуб сцен, кнігі ў нішах за драўлянымі кратамі, цяжкі васьміногі стол, вялізны глобус і зорную сферу, абхвачаныя меднымі бліскучымі абручамі. Тут быў спакой, і мір, і кніжны пыл.
А перавёўшы позірк правей, я праз вузкае акно бачыў замкавы двор, вогнішчы, раскладзеныя на плітах, узброеных мужыкоў, залітых чырвоным вадкім святлом. Адтуль ляцела ціхая і страшнаватая песня аб наплываючай хмары і наступаючым турэцкім цару. І твары тых, хто спяваў, былі задумлівыя і, як заўсёды ў тых, хто спявае, прыгожыя. Але ж я ведаў, якія яны бываюць жахлівыя. Песня. Агонь. Косы.
І гэта было жыццё.
А ў бібліятэцы Раман казаў Лаўру:
— Ну, забіў. А ўсё ж так шкада дурня, быццам не загубіў ён майго жыцця… Разам галубоў з дурнем ганялі. Собіла ж яму пярэваратнем стаць, людзей мучыць. І мучыў, можа, таму, што сумленне было неспакойнае.
— Не таму ты турбуешся, — холадна сказаў Лаўр. — Надта ўжо ты, дзядзька, сэрцам да аксамітнікаў прырос.
Ракутовіч доўга маўчаў. Потым уздыхнуў:
— І тут твая праўда. Душа разрываецца. Крычаў сёння, што мужык — хрыбет усяму. І ведаю, што гэта так. І ведаю, што ягоная праўда, таму што ніхто так не пакутуе. А сэрца ліпне і ліпне да гэтых. З імі ўздзіць вучыўся, сокалаў пушчаў, з імі скакаў, з імі ўпершыню напіўся.
— Дурыш, — непачціва сказаў Лаўр, — а яны табе на кожным кроку бязлітасна здраджвалі. Яны спяць і ў сне бачаць выспацца на тваёй скуры.
— Ведаю. І ўсё ж, каб не былі яны павей-ветрамі, каб не перкінулася ўся гэтая зграя да Варшавы і Рыма, — не пайшоў бы я з вамі. Дабром бы іх упрошваў добрымі быць з людзьмі.
— Іх упро-сіш, — працягнуў Лаўр. — Хіба сякерай толькі…
— Ведаю, — сказаў Раман. — Ды з гэтым скончана. І хопіць балакаць.
— А Ірына? — не сунімаўся Лаўр. — З ёю яны што зрабілі? Ці, можа, і яе забудзеш? Закруціш з багатай?
— Не магу забыць. Верны ёй. І няма мне забыцця. Ідзі, Лаўр. Ідзі…
Лаўр моўчкі прайшоў паўз мяне ў пакой насупраць.
Некаторы час я чуў і бібліятэцы толькі гулкія крокі. Потым убачыў праз шчыліну гаспадара, які падышоў да стала і адкрыў кнігу не кнігу — аркушы былі занадта розныя, — а хутчэй нейкія пасланні ды граматы, пераплеценыя ў агульную цялячую вокладку.
Ён чытаў, варушачы вуснамі, і раптам я пачуў знаёмыя мне словы, словы васьмігадовай даўнасці, словы з прашэння беларускага народа на сейм. Усе ведалі, хто яго склаў.
І гэтыя словы шмат у каго былі на вуснах. Ведаў іх і я.
— «Усяму свету вядома, — чытаў гаспадар, — у якім быў стане слаўны старажытны народ за некалькі перад сім год, аныня оный, падобна ўлюбёнаму богам народу ізраільскаму, з плачам аб стане сваім вапіе: се мы днесь унічыжэнны, пачэ ўсіх жывучых на зямлі, не імамы князя, ні правадыра, ні прарока…»
Гаспадар скалануў грывай валасоў. Заплюшчыў вочы і чытаў, можа, па памяці:
— «Не даволі, што славуты народ рускі даведзены да такой вялікай бяды і толь цяжкага ўцяснення, будучы бог весць за што ганімы… пазбавілі нас яшчэ і бясцэннага скарбу — златой волі, нахабным чынам прысвоіўшы оную».
Голас Рамана сарваўся. Ён бясшумна закрыў кодэкс і ціха сказаў:
— Такія словы сказаўшы, адрачыся ад іх. Эх, людзі…
І яшчэ цішэй, з нейкім жаласным дзіцячым непаразуменнем спытаў:
— Як жа гэта ты, Леў?..
Паглынуты гэтай споведдзю, я здрыгануўся ад нечаканасці, калі вузкая жаночая рука апусцілася на маё плячо. Перада мною стаяла пані Любка, накінуўшы на плечы белую — на знак жалобы — хустку.
— Можна да яго?
— Ідзіце, пані.
Яна ўвайшла і зачыніла за сабою дзверы. Нейкі час я нічога не чуў, але гэтыя дзверы былі з норавам: спачатку з’явілася вузкая шчыліна, пасля шырэйшая, потым такая, як раней. Я не стаў іх зачыняць — няхай сабе стаяць, як ім падабаецца.
І я пачуў мяккі, зусім не такі, як раней голас жанчыны:
— … і бяздзетных выганяюць з маёнтка другія сваякі. Хто абароніць, калі абаронцы забітыя?
— Чаму ж раней не было?
Дзверы адчыніліся яшчэ крыху шырэй. Праз рэдкую штору я ўбачыў гаспадара, які сядзеў на шырокай ложы, накрытай ручным русінскім кілімам, і жанчыну, што сядзела насупроць, праўдзівей, яе галаву, залацістую, злёгку нахіленую ўперад.
І гэтая галава ціха сказала:
— Ты нічога не ведаеш. Праз паўтара месяца пасля вяселля яны ішлі граміць цябе, і страла пазбавіла яго мужнасці.
Я сам сабе свіснуў. Так, нявесела было Кізгайле. Вось чаму ён быў такі кіслы, калі Ірына праклінала яго.
— Ну што ж, — сказаў Ракутовіч, і я ўбачыў яго вялізныя шалёныя вочы, — вы ж і мяне пазбавілі кахання, пазбавілі роду. Ён гадзюка. Няхай згасне яго род!
— Ты сам разумееш, як гэта страшна, гаспадар, — ціха сказала яна.
— А што ты зрабіла для мяне добрага? — нахіліўся ён. — Забойства Якуба? Упартасць? Стрэл у брата? Яд? Другі вас бы з зямлі сцёр.
Жанчына, здавалася, вось-вось заплача. І я не чуў больш кранаючага голасу, чым той, якім яна загаварыла:
— А ты памятаеш, як мы збіралі пярэсны і лотаць? Мне было трынаццаць, ты — трохі старэйшы. Ты прывёз мяне ў лес на сваім кані. І я адчувала спіной руку, якой ты мяне трымаў, такую цвёрдую руку… Або калі ты прынёс мне крылы сіваваронкі, каб я магла ўбрацца мятлушкай1.
— Ты была мне, як сястра… Але я не дарую вам, што вы пад замком Ірыну трымалі.
— Тады забі мяне. Не трымала я. Гэта ён.
— Я не ваюю з жонкамі, — сказаў ён, — я нобіль, і нас тры, чый род застаўся.
І раптам я пачуў яго крокі.
— Цхакен, — сказаў ён, з’явіўшыся на парозе (я стаяў, павярнуўшыся спіною да дзвярэй), — пакліч Лаўра.
Насуплены Лаўр прайшоў у бібліятэку, і хутка там загучаў голас Ракутовіча:
— Бачыш гэтага хлопца? Падабаецца ён табе?
— Так, ён вельмі падобны да цябе, Раман.
— А яна табе падабаецца?
— Так, гаспадыня вельмi прыгожая.
— Дык вырашай, калі хочаш, я зараз, тут, зраблю яго дваранінам. Гэта будзе апошні дваранін.
— Не хочаш выслухаць мяне, Раман, — з дакорам сказала яна.
— А ты бяры яе ў жонкі. Будзеш трымаць гэты замак маёю рукой на выпадак, калі трэба будзе адседзецца.
Я бачыў упартую спіну Лаўра. Потым блазнюк падкінуў падбародак і з папрокам, відаць, жадаючы ўкалоць, сказаў:
— Не, гаспадар. Куды ўжо вароне… Ды і не хачу я дваранінам быць.
І Раман зразумеў укол.
— Тады iдзi, — сказаў ён сурова, — i чакай майго загаду.
Яны засталіся адны. І дзверы зноў былі прачынены. Не надта тыя клапаціліся аб таемнасці.
Цяпер гаварыла пані Любка:
— Ты так і не зразумеў мяне. Ты нічога, нічога не зразумеў. Гэта ж я вінаватая. Гэта я не дазволіла Аляхну аддаць табе Ірыну. Я не магла. — І я з жахам прадбачыў словы, якія зляцелі з яе вуснаў. — Цябе я кахаю, ты адзін мой жаданы… А ты не глядзеў на мяне: сястра і сястра. А Кізгайла спытаў на маю згоду… Як я магла… сваімі рукамі аддаць. — Голас яе перарваўся. — Раман, даруй мне мой грэх. Гэта ўсё я. Але ж я не магла іначай…
Раман маўчаў, сурова гледзячы ўбок. Я бачыў яго круты лоб, насупленыя бровы. Потым ён сказаў:
— Другая ніколі ў такім не сазналася б. Адна ты… Таму і не магу я цябе ненавідзець. І калі што перашкодзіла б мне цябе кахаць, дык не гэта тваё прызнанне.
— Раман… — сказала яна.
Ён маўчаў, і яна сказала яшчэ цішэй:
— Ды вазьмі ж ты мяне. Няўжо не разумееш, няўжо сляпы?
— А табе не брыдка, што я без любасці буду ляжаць з табой?
— Я кахаю цябе, — сказала яна. — Ці не ўсё адно.
— А Ірына? — глуха спытаў ён.
— Ты яе не пабачыш, гаспадар. Іх, напэўна, ужо затачылі. Яны адвезены ў Магулёў.
Ён устаў і павярнуўся да жанчыны спіною. Яна не бачыла, але ж я-то бачыў яго твар. Гэта было, як… як алень, што кліча вясной каханне, якое загубіў стралок. А ён не ведае, а ён кліча, і ў вачах неўразуменне, крыўда і няўтоленая пяшчота.
— Што ж ты, гаспадар?
— Не, — сказаў ён. — Я з табою не магу быць. Са мною ніводная не была з той пары.
Голас яго крыху ўзмацнеў:
— Але першае, аб чым ты прасіла, я не перашкоджу табе выканаць. Бяры хоць Лаўра. Калі дзіця з’явіцца ўчасна — ніхто не асмеліцца думаць, што яно не Аляхнова. Толькі не ведаю, нашто я раблю гэта. За тваю праўду? Ці шкада цябе? Ці я дурны?
— Дзякуй і на гэтым, — сказала яна горка. — Не даеш любові, але даеш хлеб.
Ракутовіч зрабіў крок да мяне, спыніўся:
— Швейцарац, прапусціць сюды гэтага хлопца. Помсты не будзе. Род не памрэ. — І дадаў: — І нават, можа, будзе праследаваць маіх нашчадкаў.
— Якіх, гаспадар?
Ён скалануў галавой.
— Я прыйду ў яе турму, — са страшнай упартасцю сказаў ён. — Выпалю ўсе замкі. Конскім хвастом попел размяту. Але з мячом ці ў ланцугах — прыйду. Жывы ці мёртвы — вазьму. Я яе вазьму з Магілёвам, з усёй нашай зямлёй, з воляй або смерцю.
— Са смерцю? — узняла яна бровы. — Не верыш, значыцца?
— Не, але бiцца буду нават без веры. Справа не толькi ў Iрыне.
— Але чаму не верыш?
— Ужо другая старая варожыць, што Ірына ніколі не ўбачыць мяне. А сёння тое самае крычаў Кізгайла.
— Ён панствам кляўся, — сумна ўсміхнулася яна, — а ты ж яго збіраешся звесці, панства.
— Не, — сказаў ён, — цуда не будзе. Няпраўду так скора не вынішчыш. Патрушу хіба вас трошкі?
— Нашто ж ты ішоў тады?
— Думаеш, не ведаю, што на смерць асуджаны? Ведаю. Людзей шкада. Зямлі дзядоў шкада.
— Тады здайся … Здайся, любы.
Ён засмяяўся, як дарослы над неразумным дзіцёнкам, крыху насмешліва і з паблажлівасцю:
— Не-е, такое я і праўнукам забараню. Калі няма шчасця для сябе, для суседа — чаго галаву берагчы? Тады яе назнарок ламаць трэба. — І дадаў: — Біцца трэба да канца, да іклоў, да апошняга хрыпу. Вы гэтага не зразумееце, вы спешчаныя. У вас і душы сталі не тыя.
— Раман, — сказала яна, — мне шкада цябе, мне страшна за цябе. Навошта ты нада мною злітаваўся?!
— Зла і так — мора. Не мне яго множыць. Жыві. Можа, сумленне заварушыцца?
— Ворагу даў літасць, — сказала яна.
— Праўда, ты ж самы страшны мой вораг.
— Гэты вораг кахае цябе, — ледзь чутна сказала яна.
Але ён ужо ўстаў, падняў яе і паставіў перад сабою.
— Бывай, варагiня. Бог з табою.
І пацалаваў яе у галаву.
Я чуў яго крокі па калідоры,чуў яго кароткую размову з Лаўрам, чуў, як Лаўр паспрабаваў быў за нешта дакараць яго і як Раман на яго прыкрыкнуў. І я чуў потым ціхую размову юнака, падобнага на архангела, з пані Любкай. І чуў, як іхнія галасы рабіліся больш мяккія.
Я не зразумеў толькі, чаму яна называла яго Раманам. Хіба што падобны? Але потым я адышоў ад дзвярэй. Мы цікаўныя таксама толькі да пэўнай мяжы…
…А раніцай мужыцкі цар выступіў з замка ў паход. Войска яго, што ўзрасло на трэць, аброслае нашай зброяй, закутае на чвэрць у нашы даспехі, стала сапраўды страшным. Валіла конніца, везлі пятнаццаць гармат, знятых з муроў, рыпелі вазы.
Косы. Вілы. Доўбні.
І я ведаў, што гэты чалавек за два тыдні ператворыць паляўнічых — у стралкоў, сялян — у баявых малацьбітоў, вуглепалаў, што звыклі да пешні, — у пікінёраў.
І ўсіх ператворыць у воінаў.
Перад тым як выехаць за браму, ён пад’ехаў да мяне, па-ранейшаму ў барвяніцы, па-ранейшаму на белым кані, падняў руку ў жалезнай пальчатцы і паказаў на замак:
— З табою людзі застаюцца. І баба. І муры. Беражы і брамы перада мною не зачыняй. Зімаваць прыйду.
Вочы яго гарэлі.
— Зберагу, гаспадар, — сказаў я. — І не зачыню. І другому не дам.
Ён кiўнуў мне галавою i паскакаў за сваiм войскам.
Мільгануў удалечыні барвяны плашч. А потым усё закрыла бясконцая хмара пылу.
Нізавошта на свеце я не згадзіўся б другі раз стаяць на мурах супраць гэтага чалавека!
1 Лясное стварэнне ў старажытнай беларускай народнай паэзіі. Дзяўчына з крыльцамі матыля або птушкі — тое самае, што віла ў сербаў і фея ў старажытных брэтонцаў.